Sinds een aantal jaar is er voor mij een deur geopend. Waar ik voorheen mijzelf veroordeelde tot dansen met de gordijnen dicht, en tijdens het uitgaan veilige pasjes zette op de dansvloer met een drankje in mijn hand, wil ik nu mijn verworven vrijheid graag delen met anderen.
Dansen was voor mensen die konden dansen, die controle hadden over hun lenige, sterke lichaam. Die ‘moves’ maakten die voor mij onmogelijk waren en daar heel erg veel plezier in leken te hebben.
Omdat ik altijd de wens bleef houden mij ooit zo vrij te voelen als diegene die zo aan het genieten waren op de muziek ben ik via een wat alternatieve dansroute bij Puur Dans terechtgekomen. Hier heb ik definitief mijn angst voor het vergeten van pasjes los kunnen laten en kan ik in plaats van ‘met mijn hoofd te dansen’ mij overgeven aan wat er binnenin mij verteld wil worden via beweging.
Dansen is nu spelen voor mensen, elkaar inspireren, durven voelen (dit varieert van vrijheid en blijheid tot verdriet en frustratie), geven en nemen, leeftijdsloos, een interactie van mens tot mens, met tijd en aandacht, vrij van oordelen, los van gedachten, zonder verdere intenties of bedoelingen. Alles is goed. Als je alleen maar kijkt en luistert wil dit niet zeggen dat er binnin niet gedanst wordt!
Door onze ervaringen te delen met de buitenwereld, door te laten zien wat wij als groep kunnen bereiken met elkaar is er een situatie ontstaan die voor mij verder gaat dan plezier maken met beweging. Er is iets wezenlijks gebeurd tijdens onze performance in de kerk voor een groep mensen van 70+. Waarvan ik zelf nooit had gedacht dat ik dit zou kunnen bereiken, bleek het zo eenvoudig. Dit was per toeval in een kerk, maar de omgeving is niet belangrijk om echte aandacht te hebben voor een ander. Er werd gecommuniceerd zonder woorden, er werden diepere lagen geraakt. Niet bij iedereen, maar niemand is met lege handen naar huis gegaan.
Het creëren van een moment, een fijne herinnering, door een aanraking of zelfs alleen een blik, dat is magisch..
Dank
